Burası soğuk. Koca bir hiçlikteyim. Boşluk sarıyor beni senin yerine. Sevgine muhtacım. İlgine hasretim. Su gibi serin, toprak gibi elzem yüreğin. Uyanamıyorum. Yemek yiyemiyorum hiç. Çok zayıfladım fark ettin mi? Sahi neden bıraktın beni. Ama biliyorum sen de sevmedin beni. Hak etmedim sevilmeyi. Zaten babasının bile sevmediği bir kızı kim sevebilirdi ki…
Seni sevdim; beni sevişini, bana dokunuşunu, bakışını, sarılışını… Beni ârâftan kurtardın, bana bir kimlik verdin. Bana yaşanacak bir hayat verdin. Sana muhtaçtım.
Senden nefret ettim; beni itişinden, bana dokunuşundan, bakışından, sarılışından… Beni boşluğa doladın tekrar. Yaşam amacımı elimden aldın. Senden iğrendim.
Oysa istediğin her şeyi vermiştim. Teslim olmuştum sana. Ağladım, bağırdım, giyindim, oynadım, rol yaptım, kendimi bile biçtim. Hepsi senin için… Fırtınaya kapılıp dalından kopmuş daha ölememiş solgun bir yaprak gibiyim. Kimim ben, ne olacağım, nasıl hissetmeliyim, içimdeki bu boşluk neden, nasıl dolduracağım onu… Hayal kırıklığı, bir hayal kırıklığıyım. Değersizim, yetersizim, kimsesizim, yalnızım, hiç kimseyim…
Çok para harcıyorum artık güzelleşmek için, iyi görünmeliyim sevilmek için… Benimle konuşurken benimle ilgilenmelisin, yalnızca bana bakmalısın. Çabuk sinirleniyorum. Çünkü neden sinirlenmeyeyim ki, çünkü neden sinirlenmemem gerektiğini bile anlamıyorum. Hissettiğim gibi yaşıyorum. Ağlama krizlerine giriyorum sonrasında aniden bir kahkaha… Bazen gökyüzünün tepesinde bazen dibin en dibindeyim. Zihnimdeki çığlıkları susturamıyorum. Herkesi kendimden itiyor gibi hissediyorum. Belki seni de böyle kaybettim. Kendimi anlamıyorum.
Öfkeliyim. Babama… Annem, ben daha çok küçükken hastaneye yatırıldıktan sonra babam çok değişti. Bazen çok tepkili bazen tepkisizdi. Bazen şefkatli bazen sinirliydi. Uğramaz olmuştu eve. Geleceğim der gelmez yalan söylerdi. Yasakları umursamaz hep bir kılıf uydururdu. Kendimi yok gibi hissediyordum artık. Bedenim bana ait değilmiş gibi, evren şekil değiştiriyormuş gibiydi. Onun için yok olmuştum artık sadece kendisi ve zevkleri vardı. Beni yalnızlaştırdı. Artık yüzünde hüzün göremez olmuştum. Oysa insan çocuğuna şefkat beslemez miydi? Aslında haklıydı. Hiçbir zaman sevilmeyi hak etmemiş, annemi de babamı da kurtaramamıştım.
Kendimden nefret ediyorum. Gerçek suçlunun kim olduğunu bile bilmiyorum. Güvende hissedemiyorum. Bazen gökyüzündeki yıldızların aynı yerinde olmamasına bile sinirleniyorum… Aslında hayır. Ben böyle küçük bir olayın beni böylesine hayal kırıklığına uğratmasına karşın çok sinirleniyorum. Kendime öfkeliyim.
Belki de karanlıktan kurtulmak, varlığımı kanıtlamak için, sesimi duyurabilmek için… Yok olmalıyımdır.
Rüveyda Güncü
Ertuğrul, K. (2014). Sınırda (Borderline) Kişilik Bozukluğu. Amerikan Psikiyatri Birliği, Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal Elkitabı, içinde (s.332) HYB, Ankara, 2014.
Ertuğrul, K. (2014). Toplumdışı (Antisosyal) Kişilik Bozukluğu. Amerikan Psikiyatri Birliği, Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal Elkitabı, içinde (s.331) HYB, Ankara, 2014.
Ertuğrul, K. (2014). Yeğin (Majör) Depresyon Bozukluğu. Amerikan Psikiyatri Birliği, Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal Elkitabı, içinde (s.93) HYB, Ankara, 2014.
Piekno umyslu, Ukryte rytual w zaburzeniu obsesyjno-kompulsyjnym (Dijital Resim, 2019), Pinterest.
Dan Derby, (Dijital Resim, 2018), Pinterest.
Comments